Milli Edebiyat Döneminde Roman ve Hikaye Kısaca

Milli Edebiyat Döneminde Roman ve Hikaye Kısaca, 1908’den sonra, sadece ferdi temaları işleyen, dilde Servet-i Fünun nesrinin devamı olan, sosyal hayat ve onun sorunları ile genellikle ilgisiz Fecr-i Ati hikâye ve romanlarının yanı başında, daha çok hayata yönelen, yapma dil ve üslubu bir kenara bırakıp konuşma dilini hakim kılmaya çalışan bir anlayış da başlamıştır. Zaten edebî hayatına Fecr-i Ati’de başlayan birçok hikâye ve romancının Millî Edebiyat saflarına katılması, eski anlayışın bitip yeni anlayışın canlanması demektir.

Bu devirde görülen roman ve hikâyeleri ortak bir noktada toplamak mümkün değildir. Her sanatçının kendine özgü bir roman ve hikâye anlayışı vardır. Bir ortak noktadan söz edilecekse O da sade dilin esas alınmasıdır. Konuların çeşitliliğine karşılık toplumsal sorunları ele almada bir derinlik görülmez. Bu devrin hemen bütün romanlarında aşk temasının hâkim olduğu görülür.

Servet-i Fünun romanı teknik olarak roman türünü oldukça ileri düzeye yükseltmişti. Üstelik Milli Edebiyat dönemi sürerken Halit Ziya, Mehmet Rauf gibi sanatçılar eser vermeye devam ediyordu. Bu yüzden Milli Edebiyat romancılarının önlerinde Türk romanının ve romancılarının başarılı örnekleri vardı. Millî Edebiyatçılar bu yüzden roman sanatı konusunda pek zorlanmadılar. Yakup Kadri, Reşat Nuri, Refik Halit gibi sanatçılar hem teknik açıdan hem içerik açısından son derece başarılı romanlar vermişlerdir. Teknik olarak kusurları olmakla birlikte anlatımındaki sıcaklık ve heyecan yönüyle oldukça ilgi çeken Halide Edip Adıvar’ı da Millî Edebiyat romancıları arasında dikkatle değerlendirmek gerekir.

Sonuç olarak bu devrin romanlarında fert hayatından toplum hayatına doğru açılmanın toplumsal sorunlara eğilmenin başladığı söylenebilir.

Millî edebiyat anlayışına uyan gerçek sanatçımızın, Ömer Seyfettin olduğunu, diğerlerinin millî konulara Kurtuluş Savaşı’ndan sonra eğildiğini söylersek yanlış olmaz.